After his
father's death, the Son decided to leave his mother at old age home and visited
her on and off.
Once he received
a call from old age home. Mom very serious please come to visit.
Son went and saw mom very critical, on her dying bed.
He asked : Mom
what can I do for you.
Mom replied :
"Please install fans in the old age home, there are none. Also put a
fridge for betterment of food because many times I slept without food".
Son was surprised
and asked : Mom, while you were here you never complained, now you have few
hours left and you are telling me all this, why?
Mom replied :
"It's OK dear, I've managed with the heat, hunger & pain, but when
your children will send you here, I am afraid you will not be able to manage.!
-----
Have you witnessed
few things suddenly getting changed in your life only in a span of 1 or 2
decades (Heights of Western & other regional influence)
Curds became
Yogurt!
Biscuits became
cookies!
Sweet became
Dessert!
Washerman became
Housekeeper!
Rupees became
bucks!
Friends became
Pals/buddies!
Housewife became
homemaker!
Waiting area
became Lobby!
Lift became
elevator!
Toilet became
rest room!
Husband became
Hubby!
Wife became
Honey!
Doctor became
Doc!
Teacher became
Faculty!
Chithranna became
Lemon rice!
Dosa became
pancake!
Coffee became
cappuccino!
Cake became
Pastry!
Scent became
Perfume!
Taxi became cab!
Building became
mall!
Theatre became
multiplex!!
Song became
number!
Dancer became
item girl!!
Man became dude!
Photo became pic!
Biodata became
Resume!
Oh God became
Omg!
Thank God our
names have remained the same!
-----
Excellence
A German once
visited a temple under construction where he saw a sculptor making an idol of
God...
Suddenly he
noticed a similar idol lying nearby...
Surprised, he asked
the sculptor, "Do you need two statues of the same idol?"
"No,"
said the sculptor without looking up, "We need only one, but the first one
got damaged at the last stage..."
The gentleman
examined the idol and found no apparent damage...
"Where is the
damage?" he asked.
"There is a
scratch on the nose of the idol." said the sculptor, still busy with his
work....
"Where are
you going to install the idol?"
The sculptor
replied that it would be installed on a pillar twenty feet high...
"If the idol
is that far who is going to know that there is a scratch on the nose?" the
gentleman asked.
The sculptor
stopped work, looked up at the gentleman, smiled and said,
"I will know
it..."
The desire to
excel is exclusive of the fact whether someone else appreciates it or not....
"Excellence"
is a drive from inside, not outside....
Excellence is not
for someone else to notice but for your own satisfaction and efficiency.
-----
खवाहिश नही मुझे मशहुर होने की।
आप मुझे पहचानते हो बस इतना ही काफी है।
अच्छे ने अच्छा और बुरे ने बुरा जाना मुझे।
क्यों की जिसकी जितनी जरुरत थी उसने उतना ही पहचाना मुझे।
ज़िन्दगी का फ़लसफ़ा भी कितना अजीब है,
शामें कटती नहीं, और साल गुज़रते चले जा रहे हैं....!!
एक अजीब सी दौड़ है ये ज़िन्दगी,
जीत जाओ तो कई अपने पीछे छूट जाते हैं,
और हार जाओ तो अपने ही पीछे छोड़ जाते हैं।
बैठ जाता हूं मिट्टी पे अक्सर...
क्योंकि मुझे अपनी औकात अच्छी लगती है..
मैंने समंदर से सीखा है जीने का सलीक़ा,
चुपचाप से बहना और अपनी मौज में रहना ।।
ऐसा नहीं है कि मुझमें कोई ऐब नहीं है पर सच कहता हूँ मुझमे कोई फरेब नहीं है
जल जाते हैं मेरे अंदाज़ से मेरे दुश्मन क्यूंकि एक मुद्दत से मैंने
न मोहब्बत बदली और न दोस्त बदले .!!.
एक घड़ी ख़रीदकर हाथ मे क्या बाँध ली..
वक़्त पीछे ही पड़ गया मेरे..!!
सोचा था घर बना कर बैठुंगा सुकून से..
पर घर की ज़रूरतों ने मुसाफ़िर बना डाला !!!
सुकून की बात मत कर ऐ ग़ालिब....
बचपन वाला 'इतवार'
अब नहीं आता |
जीवन की भाग-दौड़ में -
क्यूँ वक़्त के साथ रंगत खो जाती है ?
हँसती-खेलती ज़िन्दगी भी आम हो जाती है..
एक सवेरा था जब हँस कर उठते थे हम
और
आज कई बार बिना मुस्कुराये ही शाम हो जाती है..
कितने दूर निकल गए,रिश्तो को निभाते निभाते..
खुद को खो दिया हमने,अपनों को पाते पाते..
लोग कहते है हम मुस्कुराते बहोत है,
और हम थक गए दर्द छुपाते छुपाते..
खुश हूँ और सबको खुश रखता हूँ,
लापरवाह हूँ फिर भी सबकी परवाह करता हूँ..
मालूम है कोई मोल नहीं मेरा,
फिर भी,
कुछ अनमोल लोगो से रिश्ता रखता हूँ...!
-----
लग्नाची ही पहिली दोन-तिन वर्षे मात्र छान गुलाबी, मऊ, तरल आणि स्वप्नाळू असतात. हातात हात घालून गप्पा मारायचे असतात,नवनवीन स्वप्न रंगवायची असतात.
पण हे ही दिवसही पटकन उडून जातात आणि कदाचित ह्याच काळात बैंकेतील शुन्य थोडेसे कमी होतात,
कारण थोड़ी हौस-मौज केली जाते,
थोड हिंडण-फिरण होत,
खरेदी होते.
मग हळूच चाहुल लागते बाळाची आणि वर्ष भरातच पाळणा हलू लागतो.
सर्व लक्ष आता बाळावर केन्द्रित होते. त्याचं खाणं-पिणं, उठ-बस,
शी-शू, त्याची खेळणी, त्याचे कपड़े,
त्याचे लाड कौतुक...वेळ कसा फटाफट निघून जातो.
एव्हाना तिचा हाथ नकळत त्याच्या हातून सुटलेला सतो,
गप्पा मारणं, हिंडणं-फिरणं केंव्हाच बंद झालेले असतं, पण दोघांच्याही हे लक्षात येत नाही.
अशातच तिशीचा उंबरठा ओलांडलेला जातो.
बाळ मोठं होत जात..ती बाळात गुरफटत जाते आणि तो आपल्या कामात.
घराचा हप्ता,गाडीचा हप्ता आणि त्यात बाळाची जबाबदारी; त्याच्या शिक्षणाची,
भविष्याची सोय आणि त्याच बरोबर बैंकेत शून्य वाढवायचे टेंशन.
तो पूर्ण पणे स्व:तला कामात झोकुन देतो.
बाळाचे शाळेत एडमिशन होते,
तो मोठा होवू लागतो. तिचा सगळा वेळ बाळाचे उठ-बस करता करता संपतो.
एव्हाना पस्तिशी आलेली आसते,
स्व:तचं घर असत,
गाडी असते.
बैंकेत बर्यापैकी शून्य जमा झालेले असतात पण तरी ही काही तरी कमी असते आणि पण ते काय ते समजत नसते,
त्यामुळे तिची चिडचिड वाढलेली असते.
आणि त्याचा ही वैताग वाढत जातो आणि तो मग दर वीकेंड ला 'एकच प्याला' सुरु करतो.
दिवासामागुन दिवस जात असतात ;
मूल मोठ होत असत,
त्याच स्व:तच एक विश्व तयार होत असत..
त्याचीही दहावी येते आणि जाते.
तो पर्यन्त दोघांनीही चाळीशी ओलांडलेली असते.
बैंकेत शुन्यांची भर पडतच असते.
एका निवांत क्षणी,त्याला मग ते जुने दिवस आठवतात
वेळ साधुन "तो" तिला म्हणतो,
अग, ये ज़रा अशी समोर,
बस जवळ; पुन्हा एकदा हातात हात घालून गप्पा मारू,
कुठं तरी फिरायला जावू ...
ती ज़रा विचित्र नजरेनेच त्याच्याकडे बघून म्हणते 'कुठल्या वयात काहीही सुचतं तुम्हाला ; ढीगभर कामं पडलीयत मला आणि तुम्हाला गप्पा सुचतायत'.
कमरेला पदर खोचुन ती निघून जाते..
मग येते पंचेचाळीशी, डोळ्यावर चश्मा चढलेला असतो;
एक दोन सुरुकुत्या डोकावत असतात, केस आपला काळा रंग सोडू लागलेले असतात...मूल आता काँलेजमध्ये असतं.. बैंकेत शून्य वाढत असतात...तिनं आपलं नाव भजनी मंडळा मध्ये घातलेलं असतं... आणि ह्याचे वीकेंड चे 'एकच प्याला'
चे कार्यक्रम सुरुच असतात...
मूल कॉलेज मधून बाहेर पडत...आपल्या पायावर उभं राहतं, आता त्याला पंख फुटलेले असतात आणि एक दिवस ते दूर परदेशी उडून जातं..
आता त्याच्या केसांनी काळ्या रंगाची आणि काही ठिकाणी डोक्याची साथ सोडलेली असते...तिलाही चश्मा लागलेला असतो.
पंचावन सोडून 'साठी'
कड़े वाटचाल सुरु होते... बैंकेत आता किती शून्य आहेत हे ही त्याला माहीत नसतं..एकच प्यालाचे कार्यक्रम एव्हाना आपोआप बंद होत आलेले असतात...
औषध-गोळ्या यांच्या वेळा वार ठरलेले असतात...डॉक्टरांच्या तारखाही ठरलेल्या असतात... मूल मोठ झाल्यावर लागतील म्हणून घेतलेल चार-पाच खोल्यांचं घर अंगावर येत असत..
आता मूल कधीतरी परत येईल ही वाट बघणं तेवढंच काय ते हातात असतं...
आणि
"तो एक दिवस"
येतोच.. संध्याकाळची वेळ असते म्हातारा झोपळयावर मंद झोके घेत बसलेला असतो...म्हातारी तिन्ही सांजेचा दिवा लावत असते...म्हातारा लांबून हे बघत असतो आणि तेवढ्यात फोन वाजतो...तो लगबगीने जावून फोन घेतो, तिकडून मुलगा बोलत असतो..मुलगा आपल्या लग्नाची बातमी देतो आणि परदेशीच राहणार असेही सांगतो. म्हातारा थोड़ा गड़बड़तो, काय बोलावे हे त्याला सुचतच नाही,
म्हातारा मुलाला बैंकेतल्या शुन्या विषयी काय करायचं ते विचारतो... आता परदेशातल्या शुन्याच्या मानाने म्हातार्याचे शून्य म्हणजे मुलाच्या दृष्टीने चिल्लरच असते... तो म्हातार्याला एक सल्ला देतो 'एक काम करा त्याचा एक ट्रस्ट करा आणि वृद्धाश्रमाला द्या आणि तुम्हीही तिथेच रहा'
पुढचं थोडसं जुजबी बोलून मुलगा फ़ोन ठेवून देतो.
म्हातारा पुन्हा झोपळयावर येवून बसतो, म्हातारीची दिवेलागण होत आलेली असते.
तो तिला हाक मारतो 'अगं ये आज पुन्हा हातात हात घालून गप्पा मारू'
म्हातारी चक्क म्हणते 'हो आलेच'
म्हातार्याला विश्वासच वाटत नाही,
आनंदाने त्याचा चेहरा उजळून निघतो.
त्याच्या डोळ्यात अश्रु दाटून येतात, त्याच्या एका डोळ्यातून एक अश्रु खाली येतो.
तो गालावर येतो आणि अचानक थिजुन जातो, डोळ्यातलं तेज कमी कमी होत जात...आणि ते निस्तेज होतात...
म्हातारी आपलं आटपुन म्हातार्या शेजारी झोपाळयावर येवून बसते आणि म्हणते बोला काय बोलायचंय.. पण म्हातारा काहीच बोलत नाही..ती म्हातार्याला हात लावते..शरीर थंडगार पडलेले असते आणि डोळे एकटक म्हातीराला बघत असतात.
क्षणभर म्हातारी हादरते; सुन्न होते,
तिला काय करावं हेच सुचत नाही,
पण एक-दोन मिनिटात ती लगेच सावरते...
हळूच उठते,
पुन्हा देवघरापाशी जाते, एक उदबत्ती लावते, देवाला नमस्कार करते; आणि पुन्हा झोपाळयावर येवून बसते.
म्हातार्याचा थंडगार हात घेते आणि म्हणते 'चला कुठे जायचंय फिरायला'
आणि काय गप्पा मारायच्यात तुम्हाला? बोला...'
असं म्हणत,
म्हातारीचे डोळे पाणवतात, एकटक नजरेनं ती म्हातार्याकडे बघत असते आणि हळूच तिच्या डोळ्यातले अश्रु गोठून जातात.
आणि म्हातारीची मान अलगद म्हातार्याच्या खांद्यावर पड़ते.
झोपाळ्याचा मंद झोका सुरूच असतो.
झोपाळ्याचा मंद झोका सुरूच असतो....
तेव्हां ....नुसते शून्यच जमा करत बसु नका मुलांसाठी. नाही तर तुमचे आय़ुष्य शून्य होईल.
-----
